TOKYO...

Nasıl ki, Türkiye’de birçok havaalanı olmasına rağmen, dünyanın herhangi bir yerine Non-Stop gidebileceğiniz uluslararası  havaalanı ATATÜRK HAVAALANI’ysa, Japonya’daki Uluslararası havaalanı da NARİTA AİRPORT…

Narita havaalanı son derece modern dizayn edilmiş devasa bir havaalanı, iki ayrı bölümden oluşuyor, Gidiş ve Geliş, bu iki bölüm arasında oldukça uzun olduğundan iki bölüm arasında ücretsiz link otobüsleri var … tabiki dışarı çıkıp Narita’yıda gezebilirsiniz, ama bizim biran önce Tokyo’ya gidip eve yerleşmek ve dinlenmek ihtiyacımız vardı…

Berkay bizi biraz ileriden yürüyen merdivenler ile bir kat alta indirdi ve ilk şok’u yaşadım, yer altında  sanki başka bir şehir vardı, turnikeden kartlarımızı basıp alana geçtiğimizde değişik yerlere giden bir sürü peronla karşı karşıya kaldık, Japonca birşeyler yazıyor insanlar çeşitli peronlarda aynen V şekli oluşturarak yerdeki çizgilere dizilmişlerdi, şaşkınlıklar içerisinde seyrediyordum, arkamdaki perona baktım tren geldi, milim şaşmadan kapılar tam yolcuların V şekli oluşturduğu yerlerde açıldı, insanlar sırayla treni boşalttı, sonra bu V şekli oluşturan insanlar yine sırayla içeri girdi… aklıma, bizim İstanbul’daki Metro ve Metrobüsler geldi, kendi kendime güldüm… Berkay’a döndüm, Oğlum dedim burada tüm trenlere böyle mi binip iner insanlar, verdiği cevap suratıma şamar gibi geldi…

-Doğrusu bu değil mi baba dedi… cevap veremedim, evet doğrusu buydu çünkü…

Tren geldi, bizim Tren’lere benzetemedim, değişik birşeydi, bu nasıl birşey oğlum dedim, Hızlı Tren bu baba dedi, Nasıl yani dedim, Banliyö treniyle tokyo 1 saat 30 dakika, bu hızlı trenle sadece 20 dakika…

Hızlı Trenlerin anılarını sonraki yazılarımda anlatacağım, inanılmaz bir hız ile gidiyorlar ama içeride hiçbirşey hissetmiyorsunuz, Hızlı trenler ile çok yolculuklar yaptık, Mesela, Tokyo İle Osaka arası ortalama 515 kilometre, 145 dakikada varabiliyorsun

Neyse bu trenler çok farklı birşey onu detaylarıyla ileride anlatacağım ve Tokyo’ya vardık şaşkınlıklarım bir türlü bitmiyordu, ucu bucağı olmayan devasa bir yeraltı şehrinde hissettim kendimi, Tokyo istasyonunda o kadar çok peron varki, saymakta zorlandım, üstelik öyle tek kattada değil, üç kat yerin altına iniyor, Kendimi film setinde hissettim, sürekli koşuşturmalar, yüzlerce insan, kimi gidiyor, kimi geliyor, her tarafa açılan kapılar… sıralanmış irili ufaklı restaurantlar, İstanbul’a kalabalık derdim ama Tokyo’yu görünce İstanbulun çok sakin bir şehir olduğu kanısına vardım, insanlarla nerede ise omuz temasında gidiyorsunuz… ve kendimizi dışarı attık… Çok samimi söylüyorum, eğerki Japonca bilen bir rehberiniz yoksa yanınızda kaybolursunuz, derdinizi anlatamazsınız, adamlar sadece kendi dillerini konuşuyorlar…

Artık hava iyice kararmıştı, onca kalabalığa rağmen, dışarıdaki trafiğin oldukça sakin olduğunu görünce şaşkınlığım bir kat daha attı, ve bir taksi çevirdik, bu ara unutmadan yazayım, burada trafik tersine akıyor, yani sağdan değil, soldan, direksiyonlar da solda değil, sağda… taksiye bindik, kendi kendime güldüm, açıkcası birazda havalara girdim, taksinin içi pırıl pırıl, koltukların üstünde beyaz dantelden örtüler dikkatimi çekti… veeee nihayet kalacağımız rezidansa vardık…

Devamımı dersiniz, bekleyin öteki yazıda…